Er was een deel van mijn tuintje dat ik nog niet had geaccepteerd. En die onvolledige acceptatie voedde mijn onzekerheid.

In mijn achterhoofd was ik me constant bewust van het feit dat ik krampachtig vasthield aan wrok richting mijn ouders. Het maakte me ongeduldig en onzeker, en dat sijpelde door in mijn gedachten en mijn gedrag.

In mijn geval ging ik overcompenseren in alle andere facetten van mijn tuintje. Vluchten naar de delen die ik al wél had geaccepteerd of de delen waar het allemaal wat makkelijker tot bloei kwam.

Maar de realiteit was dat ik het échte probleem eigenlijk voor me uit bleef schuiven.

Dat woog zwaar op me, maar eindelijk had ik de moed om het anders te doen.

Gewapend met dat inzicht werd de volgende vraag: hoe ga ik nu verder?

Na veel peinzen, overdenken, en praten kwam ik tot drie stappen.

De eerste stap is onvoorwaardelijk accepteren hoe mijn tuintje er bij ligt. De mooie delen, maar ook de minder mooie delen.

De tweede stap is de wrok richting mijn ouders leren loslaten. Leren om ruimte te maken voor vergeving en bovenal voor dankbaarheid wat ze allemaal wél voor mij hebben betekend.

De derde stap is zelf de verantwoordelijkheid nemen om te investeren in de relatie met mijn ouders.

De stappen die ik heb gezet en van plan ben te zetten leg ik hieronder uit.

En toen?

Allereerst wilde ik mijn gevoelens beter gaan accepteren. Niet meer wegduiken voor het feit dat ik boos, verdrietig, of teleurgesteld kan zijn. De emoties er laten zijn wanneer ik ze voel, en daar niet gelijk ook een oordeel overheen willen knallen.

Zo heb ik in het verleden wel eens van mensen gehoord dat ik heel mooi en doordacht over mijn opvoeding en de lastige relatie met mijn ouders kon praten, maar dat het bijna leek alsof ik de emotionele lading er compleet uit had gesloopt. Alsof ze naar een feitelijke opsomming van gebeurtenissen luisterden, en dat de emoties die gepaard gingen met die situatie daar geen onderdeel meer van waren.

Hier heb ik nog een weg in te gaan, maar de eerste winst is geboekt.

Daarnaast wilde ik, in de acceptatie van die gevoelens, leren om deze gevoelens niet als brandstof te gebruiken voor wrok richting mijn ouders. De gevoelens er wél laten zijn, maar het niét laten afdoen aan het feit dat ik van ze hou en dat ik dankbaar ben voor alle dingen die ze wel voor mij hebben gedaan.

Om daarbij te helpen ben ik weer consistenter gaan mediteren. Dat helpt me om de negatieve gedachtes eerder te herkennen en daarmee de kans kleiner te maken dat het escaleert tot de vormen die het voorheen aan kon nemen.

Ook dit werpt gelukkig zijn vruchten af: ik merk dat het kille gevoel richting mijn ouders steeds warmer wordt, en dat ik steeds meer dankbaarheid vind voor alle dingen die ze voor me hebben gedaan die bijdragen aan de persoon die ik nu ben en het leven dat ik nu heb.

Als laatste vond ik het belangrijk dat ik verantwoordelijkheid ging nemen voor het herstellen van de relatie met mijn ouders.

Om dat te doen heb ik een inventarisatie gemaakt van mijn valkuilen, zwaktes, en tekortkomingen, zowel in de relatie met mijn ouders en voor mij als persoon. Voor elk van deze tekortkomingen heb ik vervolgens omschreven hoe een beter alternatief eruit zou zien, en welke stappen ik kan zetten om daar dichter bij te komen.

En het allerbelangrijkste van allemaal: ik ben mijn ouders gaan betrekken in het proces. 

Ik heb aan hen beiden een brief geschreven waarin ik ze heb uitgelegd hoe ik op de afgelopen tijd terugkijk, welke fouten ik heb gemaakt, wat ik anders wil doen, en waar ik ze allemaal wél dankbaar voor ben. Deze heb ik aan ze overhandigd, en aansluitend hebben we een hele fijne heart-to-heart mogen hebben.

Een gigantische last van mijn schouders (en waarschijnlijk ook van mijn ouders).

[Ironisch genoeg is een van die fouten die ik heb gemaakt dat ik ze niet genoeg in mijn proces betrok voordat ik deze artikelen publiceerde. Het kwam een beetje rauw op hun dak (ondanks dat we in het verleden wel hebben gepraat over de dingen waar ik nog mee zat), en dat had ik absoluut beter kunnen aanpakken.]

Nu ik verder ben in dit proces is de deur voor vergeving, maar vooral ook dankbaarheid eindelijk écht open.

Daarom wil ik delen waar ik mijn ouders dankbaar voor ben.

Mijn vader ben ik dankbaar voor zijn humor en het feit dat mijn eigen gevoel voor humor daardoor ook zo sterk ontwikkeld is. Mensen geven me vaak terug dat ze zo veel met me kunnen lachen, en dat vind ik ontzettend waardevol.

Ook ben ik dankbaar voor zijn taligheid, en hoe scherp zijn begrip van woorden en communicatie is. Het heeft bijgedragen aan mijn eigen communicatieve vaardigheden en dat speelt een grote rol in het feit dat ik nu dagvoorzitter en presentatie trainer mag zijn.

Daarnaast ben ik dankbaar voor de manier waarop hij eindeloos geduld op lijkt te kunnen brengen voor mensen die minder geluk hebben gehad in het leven. Een van mijn grotere valkuilen is mijn ongeduld, dus hij is daarin voor mij een groot voorbeeld.

Mijn moeder ben ik dankbaar voor haar nieuwsgierigheid en openmindedness. De bereidheid om voorbij stigma’s en sociale wenselijkheid te kijken en mensen in in alle vormen en maten te accepteren en verwelkomen vind ik bewonderenswaardig. Omdat ik die mentaliteit mee heb gekregen is ook mijn eigen leven verrijkt met een heel divers scala aan mensen die me altijd blijven prikkelen.

Ook ben ik dankbaar voor haar eeuwige behulpzaamheid, en hoe ze altijd voor mensen klaar staat wanneer ze haar nodig hebben. Niet alleen voor het gezin, maar voor iedereen die hulp nodig had was haar deur altijd open (en vaak genoeg ook letterlijk, als ze onderdak bood aan mensen die hulp nodig hadden om hun plek in de maatschappij weer te vinden).

Daarnaast ben ik dankbaar voor haar creativiteit. Mijn moeder kan duizend keer lasagne maken en geen twee keer zal hij hetzelfde zijn. Recepten doet ze niet aan. Het gaat altijd op gevoel en op basis van de ingrediënten die toevallig nog in huis zijn. De manier waarop ze haar creativiteit in de verschillende gebieden van haar leven toepast laat mij de kracht zien van buiten de kaders denken.

Mijn beide ouders ben ik dankbaar voor het feit dat ik door het vele Engels waar ik aan blootgesteld ben in de opvoeding écht een tweede moedertaal heb. Niet alleen in de professionele context dient dit mij goed, maar ook in mijn persoonlijke leven merk ik dat ik hierdoor met een veel groter scala aan mensen betekenisvolle relaties kan vormen.

Ook de bereidheid die ze altijd hebben gehad om hulp te zoeken als ze er zelf of samen niet uit komen vind ik bijzonder. Het laat me zien wat de kracht is van kwetsbaar durven zijn en en hulp vragen, en hoe belangrijk nederigheid is als je wil groeien als mens, en in je relatie(s).

Daarnaast ben ik ze dankbaar voor het feit dat ze zo’n nuchtere houding hebben gehad richting mijn hemofilie. Eigenlijk was ik altijd vrij om vaak risicovolle sporten te beoefenen, en ze stonden altijd voor mij klaar wanneer het wel mis ging. Dat levert een grote bijdrage aan het feit dat ik vandaag bovengemiddeld fit ben, wat makkelijk heel anders had kunnen zijn.

Er zullen ongetwijfeld nog veel obstakels op mijn pad komen in dit avontuur, maar bovenal ben ik hoopvol en gelukkig door het feit dat ik nu weet dat ik de goede kant op loop, en dat ik eindelijk in mijn hele tuintje kan tuinieren.

Lees hier deel 1
Lees hier deel 2