Door zijn aangeboren, ernstige vorm van hemofilie A mist Tristan een eiwit dat een belangrijke rol speelt bij de bloedstolling. Hij zal niet direct doodbloeden als hij een wondje krijgt, maar gewrichten, spieren en andere weefsels zijn gevoelig voor blessures, en wanneer zich blessures voordoen blijft bloed langer in de gewrichten hangen, wat zeer schadelijk is voor de omliggende weefsels. 

Voor veel hemofiliepatiënten is sporten daarom een risico-activiteit waar de kans op permanente gewrichtsschade op de loer ligt. Hoewel activiteit steeds meer wordt aanbevolen in plaats van afgeraden, wilde Tristan niet leven met het vonnis dat hij beperkt zou zijn in zijn bewegingsvrijheid. 

Hij wilde er achter komen wat wél kon, en daarin altijd de grens opzoeken. Niet alleen omdat hij hier zelf zo veel plezier in beleefde, maar ook omdat hij andere Hemofilie patiënten wilde laten zien dat je nog steeds alles kunt doen dat je wil.

In 2019 uitte zich dat in deelname en voltooiing van een Iron Viking: een obstacle run van 42km met 100+ obstakels. Hoewel hij geblesseerd aan de run begon, wist hij in 7,5 uur de finish te halen.

Wat op zijn zesde begon als een klein kaal plekje nadat zijn moeder hem had geknipt, was op zijn tiende uitgegroeid tot een complete kale kop: Tristan verloor al zijn haar door Alopecia. 

Hij vond dit moeilijk te accepteren, en kon lange tijd geen vrede maken met zijn kaalheid. Tot zijn achttiende droeg hij een bandana om het te verbergen. En ook na zijn achttiende, hoewel hij toen al een aantal jaren ‘kaal’ rondliep, kon hij het nog steeds moeilijk accepteren. 

Om voor goed zijn kaalheid te omarmen maakte Tristan een parodie-rapnummer, waarin hij zijn kaalheid omarmde op de manier die voor hem het beste werkt: met humor!

Klik hier voor de clip!

Vroeger improviseerde Tristan altijd zijn spreekbeurten: hij voelde zich als een vis in het water op het podium, en wist er altijd een mooi verhaal van te maken. Hij hield van de interactie met het publiek, en ervoer eigenlijk niet veel spreekangst als hij in de spotlight moest staan.

Met dat hij zijn haren verloor, verloor hij echter ook de confidence om voor de groep te staan. Zijn zelfbeeld ving een enorme klap door deze verandering, en van die onbezonnen jongen was lange tijd niet veel over. Het liefst was hij onopvallend, en hij meed bijna alle vormen van sociaal contact.

Door een proces van moedwillig en gecontroleerde blootstelling aan zijn angsten leerde Tristan weer terugkomen bij zijn voorliefde voor het presenteren. Zijn ruime ervaring als spreker, gecombineerd met zijn ervaring om terug van 0-100 te gaan zet hij nu in om anderen te leren hoe ze spreken met impact.