Persoonlijke ontwikkeling is mijn passie. De afgelopen jaren ben ik hier veel mee bezig geweest. En hoewel mijn leven er inmiddels compleet anders uit ziet dan toen ik er mee begon, voel ik nog steeds diezelfde onzekerheid waar ik van dacht te kunnen vluchten.
Hoe kan dit?
De Wim Hof Methode, mindfulness, gewoontes, mindset, flow, en nog veel meer: het zijn allemaal zaken die ongetwijfeld voorbij komen wanneer je aan de slag gaat met persoonlijke ontwikkeling.
Er bestaat een wereld aan tools en middelen die zijn bedacht door mensen veel slimmer dan jij en ik die je kunnen helpen om meer uit jezelf te halen. Om meer in balans te leven. Om betekenis te vinden in je werk.
; Om je potentie te leren benutten.
Zeven jaar geleden zette ik voor het eerst een stap in deze wereld.
En dat was niet zonder reden.
De jaren daarvoor had ik namelijk in een diepe put doorgebracht. Een combinatie van gezondheidsproblemen, een pijnlijke thuissituatie, en sociale isolatie maakten dat ik -zo begreep ik achteraf van een therapeut- lange tijd depressief was.
Onzekerheid en gevoelens van angst beheersten mijn wereld.
Ik vond mijn heil in overmatig gamen en wiet roken, omdat het me in staat stelde om te kunnen vluchten van mijn ongelukkigheid.
Tot ik op een anderszins doodnormale dinsdag een ervaring kreeg die me wakker schudde.
Mijn wietgebruik lag in die tijd erg hoog, en ik had er eigenlijk nooit eerder een slechte ervaring mee gehad. Tot ik op die bewuste dinsdag een ‘smooth brain’ momentje van overmoedigheid had waar ik de rest van die middag uiteindelijk aardig mee zou verzaken.
Ik besloot namelijk dat het wel een goed idee zou zijn om de laatste restjes wiet uit het zakje gewoon droog in mijn mond te gooien. Niet in een jointje (zoals een normale stoner), maar gewoon ‘hap, slik, weg’.
Voor zij die dit niet weten kan ik verklappen dat dit geen geweldig idee is.
Naast het feit dat ik na een kleine 20 minuten letterlijk groen aantrok en elke beweging voelde alsof ik er grandioos van over mijn nek zou gaan, was de mentale reis op dat moment niet bepaald een ritje in de Droomvlucht.
Uit het archief opgedoken- een foto van het moment zelf
Ik ervoer een ‘bad trip’.
Keer op keer ging door mijn hoofd: ‘waarom doe ik dit’, ‘is dit nou mijn leven?’, ‘ik wil dit niet’, ‘ik wil dit niet’, ‘ik wil dit niet’.
Een uurtje of twee hield dit aan. De buitenwereld zich niet bewust van wat er allemaal in mijn hoofd omging. Maar van binnen gebeurde iets wat uiteindelijk de basis zou vormen voor een kantelpunt in mijn leven.
Het geheel genoot een spectaculaire ontknoping toen ik mijn maaginhoud teruggaf aan de natuur (wat perfect getimed bleek op de ‘drop’ van een nummer van Skrillex, aldus de mensen die naast de speaker stonden te wachten tot ik weer op zou knappen. Toch een soort van troost?).
Verslagen en nog redelijk beroerd ging ik uiteindelijk terug naar huis.
Nog tot op de dag van vandaag zie ik mezelf die dinsdagavond thuis onder de douche staan. Normaal had ik muziek geluisterd, maar op dat moment had ik de mentale ruimte nodig die alleen stilte kan geven.
Overkomen door introspectie kon ik alleen maar denken: jongen, dit moet anders.
Alsof het uit een script van een cheesy film kwam besloot ik toen, in die nét iets te krappe douchecabine, dat ik het heft in eigen handen ging nemen.
Als ik wilde dat mijn leven beter werd, was er maar één persoon die ik daar verantwoordelijk voor kon houden:
Mark Rutte.
Geintje natuurlijk.
Ik zag voor het eerst in dat die verantwoordelijkheid nergens anders lag dan bij mijzelf, en zo volgde in de zeven jaren daarna een waanzinnige symfonie aan interventies, inspanningen, en experimenten om mezelf ‘beter’ te maken.
Ik verslond boeken, luisterde allerlei podcasts, volgde ijverig alle ‘productivity hacks’ die ik kon vinden, en vormde mijn mindset en gedrag naar de adviezen van experts in de self-help industrie.
En dit alles heeft absoluut zijn vruchten afgeworpen. Vandaag de dag heb ik meer in mijn leven om trots op te zijn dan ooit tevoren.
Mijn werk is mijn passie. Ik ben omringd door prachtige mensen. En ik ben gezonder dan ooit.
Maar toch, na al die inspanning, heb ik altijd het gevoel gehouden dat er iets ontbreekt. Dat ik nooit echt ‘beter’ werd.
Een reeks aan pittige gesprekken met mensen die me dierbaar zijn gaven me hierover een aantal belangrijke inzichten:
Zo sijpelt het door in mijn relatie, en zorgt het er voor dat ik vaker dan ik wil toegeven handel vanuit mijn eigen compensatiedrang dan vanuit liefde voor mijn partner.
Ook écht rusten vind ik lastig, omdat het er toe leidt dat ik nog vaak geconfronteerd word met het stemmetje in mijn hoofd dat van me verwacht dat ik eigenlijk ‘productief’ zou moeten zijn.
En het heeft effect op mijn vriendschappen, omdat ik het lastig vind om mensen echt ‘binnen’ te laten en een connectie te creëren voorbij oppervlakkige gezelligheid.
Hoe kan dat?
Dat je na al die inspanningen rondom persoonlijke ontwikkelingen nog steeds het gevoel kan krijgen dat je geen meter bent opgeschoten?
Dat je hele leven compleet anders is dan toen, maar dat diezelfde onzekere stem nog steeds vaker dan je lief is je gedachten en gedrag lijkt te kapen?
Een waardevolle analogie heeft me geholpen om dit beter te begrijpen.
Een analogie over het tuintje waar wij allemaal voor moeten zorgen.
Op een enthousiaste en speelse manier leert Tristan mensen vanuit zijn ACE Methode meer over Communicatie en Teamwork
Hiervoor gebruikt hij inzichten van mensen die veel slimmer zijn dan hij zelf, en zijn eigen ervaring als dagvoorzitter, podcast-host, en ondernemer.