We zijn meer connected dan ooit, maar meer mensen dan ooit voelen zich somber en alleen. Hoe komt dat? En wat kunnen we er tegen doen?
Als professionals zijn we bewust en onbewust continu bezig met het evalueren van onze plek in de professionele hierarchie.
Zien mensen mij als competent? Nemen ze me serieus? Word ik gewaardeerd? Doet mijn werk er toe?
Om het antwoord te vinden op deze vragen halen we informatie uit de verscheidenheid aan informatie die andere mensen ons bewust en onbewust communiceren.
Soms door wat ze letterlijk zeggen. Soms door de manier waarop ze iets zeggen. En soms vind je juist in de ijzige stilte of het gebrek aan directe communicatie het antwoord op die vragen.
En dit alles is helemaal niet gek. Het liefst hebben we natuurlijk dat we worden gezien als slim. Als doordacht. Als sociaal. Als succesvol. Als gelukkig.
Dat voelt fijn, en het is best lekker om je fijn te voelen. Dat verdienen we allemaal, en ik gun het iedereen.
Maar in die behoefte om ons altijd fijn te willen voelen over wie wij (als professional) zijn creëren we, als we niet uitkijken, een situatie waarin we het onszelf en anderen op de lange termijn alleen maar moeilijker maken.
We vergeten dat we in een toevlucht naar het ‘mooie’ het ‘lelijke’ nooit zullen kunnen ontsnappen.
Niemand is zo mooi, succesvol, competent, of intelligent als zij zouden willen zijn.
Aan het einde van de dag zijn we allemaal mens. Hebben we allemaal onze kwalen. Maken we allemaal stomme fouten. En maken we ze vervolgens nog een keer.
En dat is helemaal niet erg.
Toch lijkt de ‘realiteit’ die social media je voorschotelt vaak anders te zijn; andere mensen lijken het altijd beter voor elkaar te hebben dan jij.
Hoe anderen er bij lijken te zitten
De een heeft weer een promotie. De ander heeft een investering opgehaald. Hij komt in het nieuws. En zij gaat internationaal met zijn bedrijf.
Op een normale dag zul je dit misschien wat makkelijker naast je neer leggen.
Zit je minder in je vel, dan kan dit knagen aan je zelfverzekerdheid en mentale welzijn.
Ik denk dat een gebrek aan kwetsbaarheid hieraan ten grondslag ligt.
Vooral op platformen waar mensen zich ‘professioneel’ proberen te profileren zie je dat er vaak een ‘succescultuur’ heerst: we delen alleen de successen, de mijlpalen, en de feestjes.
En wat is het gevolg?
Om te blijven concurreren met al die schijnwerkelijkheden die je om je heen ziet ga jij vervolgens ook vooral (of alleen nog maar) je successen delen, en voelt het steeds minder oké om ook te praten over de shit waar je soms in zit.
Eindstand is dat we met zijn allen in een alternatieve realiteit belanden waar alles zo veel mooier lijkt dan het daadwerkelijk is.
De realiteit- heel normaal, met leuke maar ook minder leuke kanten
Maar die pracht en praal is nooit het hele verhaal.
Bij iedereen gebeurt er een hoop achter de schermen. En misschien wel het meest bij de mensen waarvan je zou denken dat ze het meest ‘succesvol’ zijn.
Misschien slapen ze voor geen meter en zijn ze altijd uitgeput. Handelen ze vanuit onzekerheid en missen ze het vermogen om te genieten van wat ze al hebben. Of ligt hun relatie op de klippen omdat ze altijd maar bezig zijn met werk.
Leven in die schone schijn moeten we met zijn allen niet willen. Het draagt alleen maar bij aan de onzekerheid, isolatie, en het gebrek aan voldoening waar al zo veel mensen mee kampen.
Dus was doe je daar aan?
Je praat over je successen. Maar ook over je flaters. Je laat je talenten zien. Maar legt je valkuilen niet het zwijgen op. Je deelt wanneer je in de lift zit. Maar hebt ook het lef om toe te geven wanneer je in de shit zit.
Met mijn transparantie probeer ik daar een steentje aan bij te dragen, en ik krijg van alle kanten terug dat mensen er ontzettend veel herkenning (en vaak zelfs opluchting) in vinden.
Je bent nooit alleen in je struggles, maar door de manier waarop wij met (professionele) sociale media omgaan zou je denken van wel.
Ik denk dat het belangrijk is dat we met zijn allen de succescultuur ook af en toe wat meer een shitcultuur kunnen laten zijn. Zodat we weer gaan zien wat nou de échte realiteit is. Dat we ons niet meer meten aan een onrealistische standaard.
En dat we met zijn alleen niet alleen maar ‘professionals’, maar vooral gewoon mens zijn.
PS.
Een mooi voorbeeld hiervan is het initiatief Fuckup Nights. Geen mooie verhalen, maar vooral de harde realiteit en de lessen die daar uit ontstonden.
Op een enthousiaste en speelse manier leert Tristan mensen vanuit zijn ACE Methode meer over Communicatie en Teamwork
Hiervoor gebruikt hij inzichten van mensen die veel slimmer zijn dan hij zelf, en zijn eigen ervaring als dagvoorzitter, podcast-host, en ondernemer.